Er sjokt een man over het veld
Er sjokt een man over het voetbalveld. In een te grote GFC-jas. Petje op, twee hoekvlaggen in de hand, half bruin kort sjekkie hangend in de mondhoek. Het is zondagmorgen 10 uur. Op het veld trappen twee elftallen zich warm voor hun wedstrijd. Dat beeld van de sjokkende man is onmiskenbaar het beeld van Ger Wijnen, niet alleen vergroeid met zijn peuk in de mond, maar ook met GFC’33, met voetbal, met de zondag, met zijn jongens. Otto noemen de meesten hem, verwijzend naar de gelijkenis met de Duitse komiek Otto Waalkes. Velen kennen Ger niet anders, Otto.
Ger werd lid van de voetbalclub in 1969, als 12-jarige. Toen begon je pas op die leeftijd, eerder kon niet. Ger doorliep alle jeugdelftallen, regelmatig op het hoogste niveau, en speelde vervolgens vele jaren bij de senioren. In het begin ook af en toe bij het eerste elftal, al was hij daar geen vaste klant. Successen kende Ger vooral bij de lagere elftallen. Als speler en aanvoerder werd hij in het seizoen 1992-1993 kampioen met het zesde elftal. Met de platte kar het dorp door, onvergetelijk. Later als trainer/leider ook met het 4e elftal. Want Ger beperkte zijn activiteiten niet alleen tot zelf voetballen. Jarenlang is hij trainer/leider geweest, bij de jeugd, bij de senioren en bij de veteranen, waar hij óók speelde. Hij was er altijd, overal. Wie heeft Otto niet als leider of trainer gehad of met hem gespeeld?
Dat beeld van Ger op en rond het veld gaan we zeer missen. Net als zijn passie, zijn kritische noot, zijn “gegreek” af en toe, het biertje (of een paar meer) op vrijdagavond links aan de bar. Het erelidmaatschap afgelopen zondag deed hem zichtbaar veel. In het bijzijn van zijn gezin en zijn jongens van het derde. Toen al was duidelijk dat hij de wedstrijd met zijn ziekte verloren had en dat het einde snel naderde. Hij wist het, wij wisten het. Met een lach en een traan, soms even stilte, nam Ger afscheid. Van het bestuur, van de club, maar vooral ook één voor één van zijn jongens. Hier en daar nog een sneer uitdelend over een te dik buikje.
Een markante GFC’er, erelid, in hart en nieren man van de club, heeft ons helaas verlaten. Veel te snel en veel te vroeg.
Er sjokt geen man meer over het veld…..
Rust zacht Otto...
===========================================================================================================
Van een oud-lid en oud-Grubbenvorstenaar…
Ik zit hier in Maastricht achter mijn buro. Maastricht waar wij al een dikke tien jaar wonen. Maastricht, waar ik uitkijk over het Onze Lieve Vrouwenplein. Het plein staat er treurig bij. Bomen die ontbladerd richting winter gaan. Parasols stijf dicht geknepen met onder hen dode opgestapelde stoelen, vastgeketend door kettingen. Stoelen die normaal honderden keren per dag wisselen van persoon, mogen niet ontwaken door dit verschrikkelijk onvoorspelbare virus. Het is een uiterst treurige periode in ons leven.
Gerrie, Gerrit zoals wij hem altijd noemden, gaat dit niet meer meemaken. Ik schrok enorm en het spookt mij de hele dag door mijn hoofd. Ik wist niet eens dat hij zo ernstig ziek was. Gerrie heeft dus zijn allerlaatste bal getrapt, de laatste tactische aanwijzing gegeven, de laatste keer gefloten, de laatste keer de vlag voor buitenspel gehesen, zijn allerlaatste sjekkie vanuit zijn mondhoek geïnhaleerd, zijn allerlaatste biertjes genuttigd. Ja ook ik heb met Gerrie vele wedstrijden gevoetbald, ook ik heb met Gerrie vele uren aan de bar doorgebracht en wat lopen "greeken". Een degelijke voetballer, geen poeha. Gewoon een geweldige kerel. Wat een geweldige ode op de site van GFC. Tranen, dikke tranen. Daar gaan we niets meer aan toevoegen. Chapeau!
Sterkte en groet, Jac en Mariet Boonen.
